28.10.10(අයිතිය)

කාමරයේ ජනේලය ඇරලා දාලා…මිදුලේ කොනක තිබුණු අඹ ගහේ දලු අගින් වැහි පොද එකින් එක  බිමට වැටෙනවා මම බලාගෙන හිටියා. හිතේ තියෙන සිතිවිලිත් ඒ වගේ එකින් එක් ගිලිහිලා යනවානන්….මටවත් තේරුම් ගන්න බැරි විදිහට  නුඹ හා බද්ධ වෙලා තියෙන  සිතිවිලි මේ තරම් සංකීර්ණ වුනේ කොහොමද… මොන වේලාවෙද? හැම දේකම සරල සුන්දරත්වයක් හොයාගෙන යන්න හදන හැම වෙලාවකම ඒ සරල බව බිදගෙන කොහේදෝ හැංගිලා හිටපු කරදරකාරී සංකීර්ණ පරිසරයක් හැදෙන්නේ ඇයි? මම මගෙන් ප්‍රශ්න කර ගත්තත් කොහෙන් උත්තර ගේන්නද…..සරලත්වයට හරිම කෙටි ආයුෂ කාලයක් තියෙන්නේ, ඊට පස්සේ අපි අර සරලත්වය නිසා ලබපු සතුටට තව දීර්ඝ කරගන්න බැදීමක් පස්සේ පන්නලා අන්තිමට තණ්හාවෙන් පෙලෙන්න ගන්නවා. මම ඇයි අයිතියක් ගැන කල්පනා කරන්නේ… මට බැදීමක මුවාවෙන් පමණක් නුඹ මා කෙරේ රදවා ගන්න රිසියක් නැති කොට.හදවතින් බැදීම වචනයකට පෙරලීම,එය ගිවිසුමක් බවට පෙරලන හින්දාද මම සංකීර්ණත්වයට අකමැති…හිතේ පොරබදන සිතිවිලි වල නන් නිමක් නැති ගානයි.අකුරු හතරක කොටුවකින් එහාට මට යන්න ආසයි. ඒ කොට බිත්ති හතරේ පටු බැමි වලින් මිදී මම පියාඹන්න ආසයි. ඒ තනිවම නෙවේ නුඹද කැටුව. එහෙනන් ඇයි මට මේ ආත්මාර්ථකාමී අදහස්…. ඇයි මම තණ්හාවක වෙලෙන්න හදන්නේ…. තාලෙට නැලවුනු අඹ දලු වැහි බිංදු නිසා පහලට නැවිලා… වැහි බිංදු මහ වැස්සක් වෙලා කඩා හැලෙන්න අරන්….

අවසරය…

මුනිවත රකිමි මම ඔබ අසල. දෙනෙතින් සටහන් කර ගනිමි ඔබේ රුව මම,සවන් දෙමි මම චංචල සිතිවිලි දවටා මුදා හරින ඔබේ සුසුම් රාවයට… කුමක් පවසන්නද,කෙලෙස පවසන්නද… නිහැඩියාව බිදිනට අවසර නැත මා හට, දෝතින් ගෙන පා කර හරින්නට හැකි නම් නුඹේ ඔය සිතිවිලි අහුර, දවා ලන්නට හැකි නම් නුඹ දවනා සිතිවිලි ගොන්න, උදුරා ගන්නෙමි නුඹෙන් මම නොදැනෙන්නට නුඹටද හොරා. සිර කර තබමි ඒ සිතිවිලි අහුර ඈත කදු මුදුනක මිහිදුම් වලා අතර. දැනේවි ඔබට එහි අපූරුව,සොදුරු රටා මවාවි ඔබ නෙත් අභියස… සනසාවි නුඹව සිත දැහැන් ගත කොට. එනමුදු මුනිවත රකිමි මම, අසල දැවටෙමින් සංසුන්ව.නුඹ දැවෙනා යුරු  බලා හිදිමි මම මා දෙනෙත් අභියස. ලියා තබන්නෙමි මා සිතිවිලි හදවතේ අදුරු කොනක නිහඩවම, කුමක් කියන්නද නුඹට මම, වැළපෙනු මිස නුඹට හොරා, නුඹට නොහගවා. නෙතග රැදි කදුලද මුවා කරමි නුඹෙන් මම, අවසර නැති හෙයින් හෙලන්නට නුඹ අභියස,බලා හිදිමි මම අවසර ලැබෙන තුරාවට නුඹෙන් මට, හෙලන්නට කදුලක් නුඹ සමග, නුඹ වෙනුවෙන්. බලා හිදිමි මම සිතේ දොරගුලු විවර වන තුරු මා හට.